Het ideaal van het gezellige familie ontbijt; Een groot vergif!

Een terugblik op de paasdagen.

Pasen; De uitgelezen kans om tijd door te brengen met het gezin. Het ideaal beeld; gezellig samen, tijd voor elkaar. Maar is dat ideaal beeld niet het grootste vergif? Voorafgaand een aantal keuzes. Vieren we de paasdagen bij ouders, schoonouders, met vrienden of gezellig thuis met het gezin.
Ik ben benieuwd hoe het bij jou zit, maar voor de meeste van ons geldt dat we deze dagen stiekem toch het liefst vieren zoals we dat vroeger deden in het gezin van herkomst. Of bij minder prettige herinneringen, de tegenovergestelde versie. De dag(en) moet voldoen aan alles wat toen miste.

Alle boodschappen in huis voor een heerlijk paasontbijt/brunch. Kaarsje aan, de kinderen leuk aangekleed, muziekje op en vers geperste jus d’orange. Het plaatje was compleet. Maar dat was nu juist het probleem!

In mijn hoofd heb ik de planning uitgedacht.

’s Ochtends moet Jeroen altijd nog een poosje aan het werk op de boerderij. De koeien eten immers ook met Pasen en ook dan worden er kalfjes geboren. Hij staat om 6.00 op terwijl ik me nog een keer omdraai en hoop dat de kinderen nog even slapen…
En redelijke mazzel want ze waren pas rond 7.00 uur wakker. In het weekend mogen ze in de ochtend altijd wel een uurtje tv kijken. En in die tijd kan ik mooi nog een rondje hardlopen.

Dan moeten ze aankleden. Maar de kleding die ik bedacht had wilde zij natuurlijk net niet aan. Graag die lievelingstrui want dat is toch echt de mooiste! Even slikken, maar vooruit maar…
Inmiddels is het bijna half negen en hebben de kinderen honger. (ondanks de banaan die ik ze uit voorzorg al gegeven had).
We dekken met zijn allen de tafel en persen de jus d’orange. Maar dat willen ze natuurlijk allemaal tegelijk (vier stuks in ons geval!) Ruzie om wie de sinaasappels mag snijden, mag persen, de messen op tafel mag leggen enz. Ze vliegen elkaar in de haren. Het aantal decibellen stijgt en de gezelligheid is ver te zoeken. En we moeten zo langzamerhand opschieten omdat we ’s middags visite krijgen van een heel stel vrienden met kinderen.

Uiteindelijk zitten we met zijn allen aan tafel en keert de rust enigszins terug. En maak ik natuurlijk ook graag nog een foto voor het familiealbum.

Maar pfff… was dit nu zo ideaal?! Waar ging het mis?!

Het ging mis bij het feit dat ik een ideaal plaatje in mijn hoofd had. Idealen zijn het grootste vergif. Waarom?! Omdat het een bedacht beeld is van hoe het zou moeten zijn. En daarmee inclusief, de afkeuring van de werkelijkheid van het moment. Met het nastreven van idealen ga je uit de verbinding en heb je geen contact meer met de behoeften van je kind(eren) en jezelf in het moment.
En dat zorgt voor wrijving bij jezelf en de kind(eren).

Gelukkig hadden we een herkansing.

Moe van alle drukte op eerste paasdag, en me realiserende wat er was misgegaan, had ik me voorgenomen om alleen te doen waar ik zin in had. Om naar mezelf en de kinderen te luisteren. We hebben in onze pyjama gegeten. Familiebezoek afgezegd. Ons uiteindelijk om 14.00 uur aangekleed. Spelletjes gespeeld en de restjes opgegeten. En geloof mij, We hebben een GEWELDIGE dag gehad!

Ik ben heel benieuwd of het herkenbaar is. Hoe vaak worstel jij met ideaal plaatjes waar de werkelijkheid niet aan voldoet? Vind je waardevol om hier eens over te sparren? Vraag dan geheel vrijblijvend een gratis boost sessie aan!