Lieve ouder, je hoeft je kind niet te behoeden voor wat jou ooit overkwam

Op het schoolplein

waar alle kinderen naar buiten komen vang je het gesprek nog net op. De opmerking die gemaakt wordt: ‘Nee, ik ga met iemand anders spelen…’ En daar staat je kind… daar sta jij… Terwijl ik dit schrijf kan ik de pijn voelen. Snijdende woorden door je ziel dat jou kind niet mee mag doen. Een pijn die iedere ouder op zijn of haar manier zal herkennen. Wat je kind raakt, raakt jou in je ziel.

Je ouder instinct vlamt op

en je kunt die andere kinderen wel iets aan doen. Maar eerlijk, is dit de pijn van je kind of die van jou? In de loop der jaren en op onze weg naar volwassenheid hebben we allemaal zo onze deuken of krasjes opgelopen. Situaties die op dat moment erg pijnlijk waren. En verschillen van het niet mee mogen spelen tot, in sommige gevallen, fysiek bedreigende situaties. En we willen niets liever dan dat dit onze kinderen bespaard blijft…

Maar is de situatie van nu wel vergelijkbaar met die van toen? Raakt de situatie van nu, jouw kind net zoals jij vroeger geraakt werd? Of is de pijn die je voelt een projectie uit het verleden?

We willen onze kinderen zo graag beschermen.

Maar door te reageren vanuit onze pijn helpen we ze niet. In tegenstelling, we belasten ze. Onze kinderen situaties tonen ons in liefde waar wij (onbewust) nog mee worstelen.
Het enige zinvolle dat je voor je kind(eren) kunt doen is je oude pijn helen. Dát werkt door op je kinderen, onbewust en in het dagelijks leven. Maakt dat het makkelijker voor je kinderen? Jazeker! Omdat het de ruimte krijgt zijn/haar eigen emoties te voelen.

En jou reactie dan?…

Het is niet zo belangrijk hoe je reageert maar wel vanuit welk motief je reageert. En de bewustwording daarvan is de eerste stap…