Alles is liefde

Wanneer Marieke (48) en haar man een therapeut bezoeken voor hun dochter met ADHD, wordt het Marieke duidelijk dat ook zij hulp nodig heeft. Zo komt ze terecht bij Astrid. Met Astrid als haar reisleidster maakt ze een boeiende en heftige reis naar binnen. Marieke blikt in dit verhaal terug op die reis: ‘Ik heb ontdekt dat ook ik er mag zijn.’

‘Niet alleen mijn dochter met ADHD liep vast. Ook mijn man en ik, zo werd duidelijk tijdens het ouder-kindgesprek bij de therapeut van mijn dochter. Die therapeut verwees ons door naar Astrid. Mijn man en ik begonnen samen aan een traject bij haar. Voor hem was het niet het juiste moment. Hij had iets anders nodig. In overleg in hij gestopt en doorverwezen. Later kreeg hij de diagnose manisch depressief. Ik zette door en daar ben ik tot op de dag van vandaag heel blij mee.’

Blokkade en trauma

‘Ik had in die tijd erg last van migraine. Dat fysieke probleem, dat kwam ergens vandaan. Astrid leerde mij op een andere manier naar signalen van mijn lijf te luisteren. Wanneer je blokkades of trauma’s niet kwijt kunt, dan reageert het lichaam daarop. Astrid heeft een vrije geest, oordeelt niet en creëerde voor mij een veilige omgeving. Ze leidde me met zachte hand naar die blokkade. Het bleek een plek waar ik niet wilde zijn, want daar zat pijn. Ik voelde me overal verantwoordelijk voor, zorgde voor alles en iedereen en vergat mezelf. In feite stond ik er alleen voor in het gezin. En de ziekte van mijn man kon ik er eigenlijk niet bij hebben.’

Therapie met paarden

‘Een aantal keer koos Astrid voor therapie met paarden tijdens mijn sessies. Paardencoaching is een bijzondere ervaring. De paarden voelen namelijk heel goed aan wat er aan de hand is. Ze spiegelen. De eerste keer dat ik de paardenbak in ging verwachtte ik dat de paarden zouden gaan liggen. Want ik was zelf zó moe van alles. Maar dat gebeurde niet. De paarden bleven als bevroren in de hoek staan. Astrid vertaalde dit paardengedrag naar eenzaamheid. En dat was helemaal raak. Mijn omgeving zei: “hoe kun je nu eenzaam zijn in een groot gezin?”. Maar eenzaam is iets anders dan alleen. Ik wilde niemand belasten en dat maakte dat ik overal alleen voor stond.’

Spiegelen

‘Astrid hield mij een spiegel voor. Ik was bij mezelf vandaan geraakt, mezelf helemaal kwijt. Al in mijn jeugd bleek een zaadje gepland voor de patronen waar ik nu, halverwege de veertig, last van begon te krijgen. Astrid stelde vragen en leerde me omgaan met gevoelens en boosheid te uiten. Na een aantal maanden hervond ik langzaam de Marieke die ik echt ben. Wat was mijn plek in het gezin? En hoe creëer ik een gezondere omgeving voor mezelf? Dat werd het onderwerp bij een familieopstelling.’

Familieopstelling

‘Bij de familieopstelling zag ik dingen gebeuren waar ik geen grip op had. Ik koos vanuit mijn gevoel familieleden voor de opstelling uit de aanwezige deelnemers, die dus overigens geen familie zijn van me, maar vreemden. Ik zette hen neer in de ruimte op de plek waarvan ik dacht dat ze ten opzichte van elkaar staan. Het was een helende en intensieve ervaring. Op een gegeven moment ging de persoon die ik voor mezelf had gekozen liggen, in verband met pijn in de nek. Dat was duidelijk mijn migraine. De patronen die zich in de jaren hadden gevormd werden steeds duidelijker. En voor mij werd het helder waar ik op vastliep.

Na de familieopstelling heb ik met mijn ouders gesproken over mijn jeugd. Mijn moeder droeg een groot verdriet mee in haar leven. Het was míjn last geworden. Dat waren verhelderende gesprekken. Ik ontdekte ook dat mijn ouders een zelfde soort relatie hebben, als ik met mijn man. Ik wilde niet worden zoals mijn moeder besloot ik toen.’

Revolutie

‘Mijn interne reis zorgde aanvankelijk voor een revolutie binnen het gezin. Zij kenden mij als timide, nu was ook ik aanwezig. Ik zocht een nieuwe plek in het gezin. En ik wilde dat wat ik zelf leerde ook overbrengen op mijn kinderen en man. Namelijk: dat iedereen er op zijn eigen manier mag zijn.

Mijn man belandde in die tijd bij de crisisdienst en kreeg de diagnose manisch depressief. Ik voelde me schuldig over zijn opname, dat ik hem niet kon helpen. Maar ik wist ook dat het toen niet anders kón. Ik zag dat we patronen ontwikkeld hadden die niet bij een gezond gezin horen. Nu kan ik naast hem staan en zeggen dat ik het ook moeilijk vind. Destijds kon ik dat niet.’

Levenspad

‘Van de migraine ben ik verlost. Ik sta dichter bij mezelf dan ooit. Ik heb geleerd dat er iets is dat alles overstraalt: liefde, in welke vorm dan ook. Een hogere energie, een positieve invloed. Hoewel het leven met iemand die depressief is zwaar is, is het niet meer zo alles overvleugelend als vroeger.

Mijn reis is nog niet ten einde en is dat wellicht wel nooit. Ik worstel soms nog steeds met angst en kwetsbaarheid, maar kom iedere keer sterker boven. Dat had ik niet alleen gekund. Ik ben blij dat ik Astrid tegenkwam op mijn levenspad.’